Marisa schrijft

Ik wist je naam niet eens

Over van alles

Ik weet je naam niet eens. Je was een prachtige modieuze dame. Gele broek? Of blauw, groen of roze? Dan ook een bijpassend jasje en dito hoed. Flamboyant en sierlijk bewoog je je met je hondje door het park. Altijd in voor een praatje met je prachtige Zuid-Amerikaanse accent. Ik kon mijn Spaans oefenen en jij het Nederlands, soms wel 3 x per dag. Soms stelde ik me voor hoe jij je als dame in hoge kringen bewoog in Argentinië. Sierlijk wuivend naar de mensen en genietend van het leven dat je leidde. De liefde bracht je naar Nederland. Maar ook hier liet je je afkomst niet los. Gelukkig maar, want als ik jou zag, kleurde je letterlijk mijn dag. Met je felgekleurde lippen, en je mooie ogen die alles zagen. Blosjes op je wangen alsof je nog een tiener was. Je kon dansen van geluk, toen je kleinzoon tijdens zijn vakantie bij je kwam logeren. Jullie gingen samen op vakantie. Je genoot van het leven. Ik werd ongerust toen ik je ineens met een rollator zag lopen. Je had veel pijn, dat zag ik. Maar je hield je sterk. Botontkalking in je rug. Voetje voor voetje, maar je hield

Lees verder

Fietsen met mijn moeder

Over van alles

Ik deed vroeger niet anders. Vroeger achterop de solex in zo’n rieten mand, totdat mijn benen niet er niet meer inpasten. Later samen fietsen als we op bezoek gingen bij oma of gewoon boodschappen doen. Ze hield zo van fietsen. Nu is ze oud en haar zicht is heel slecht. Ook haar gehoor is niet best, dus niet echt verantwoord om nog zelf te fietsen. Maar ze wil wel heel graag. Daarom ging ik op zoek naar mogelijkheden om samen met haar te gaan fietsen. Een Becak (Betjak) moest het worden. Dan kon ze heerlijk relaxen en genieten van de natuur terwijl ik fiets. Dat leek me wel wat. Ik kwam terecht bij www.fietsenallejaren.nl en nam contact op. Een ritje in de Becak? Geen probleem. Huren kan niet, maar wij rijden u en uw moeder graag! Op de afgesproken tijd stond initiatienemer Marloes Schaap voor de deur en kon de rit beginnen. Mijn moeder heeft genoten!! En ik ook. Al jaren was ze niet meer in Geestmer Ambacht geweest en nu kon ze er weer heerlijk genieten van de natuur. Wat een aanrader zeg! Al in 21 steden in Nederland kunnen ouderen zich laten fietsen, eventueel met hun begeleider of

Lees verder

Toeval bestaat niet (2)

Dieren, Over van alles

Gisteren liep ik voor het eerst sinds mijn ongeval op 1 januari een rondje met Paco. Ik genoot van de wandeling, van de zomer die nu echt in de lucht hangt en ik bedacht me, hoe dankbaar ik ben dat ik weer zonder krukken kan lopen en kan genieten van de kleine dingen. Op gegeven moment voelde ik dat iemand achter me liep. Ik keek om en zag in de verte een man naderen. Ik vervolgde mijn weg en toen hij vlak bij we was, kruisden onze blikken. Ineens drong het tot me door en ik zei: ‘Jij was het he?’ Hij keek me even met verbazing aan, maar al snel volgde een blik van herkenning. ‘Ja, dat klopt!’ zei hij. ‘Ik heb me zo vaak afgevraagd hoe het met je zou gaan.’ Ik vertelde het hem en daarna heb ik hem meerdere keren bedankt. En dat ik het zo waardeerde dat hij mij, zittend op het koude asfalt, vasthield terwijl ik tegen hem aan leunde totdat het ambulancepersoneel het overnam. Heel bizar dat ik hem bij mijn eerste rondje tegenkwam. Dat vond hij ook want hij liep daar nooit om die tijd. We groetten elkaar en hij liep door.

Lees verder

Kunnen honden nadenken over hun leven…

Dieren, Mijn honden, Surinaams avontuur

Onze honden zwemmen niet. Vega kan het wel, heel goed zelfs, al zou je dat niet zeggen. Vega was een klein maar brutaal hondje toen hij samen met de eveneens jonge lieve Lola bij ons kwam. Samen waren ze al snel onafscheidelijk en gingen dagelijks op ontdekkingstocht in de grote tuin. Tot het moment kwam dat ze het water ontdekten. Een meer voor de deur, dat vinden kleine hondjes leuk. Lola was nieuwsgierig en stond al snel met haar pootjes in het koele water. Kleine Vega hield ook van water, maar durfde nog niet echt. Eerst maar eens een paar slokjes drinken en daarna alleen zijn voorpootjes. Maar de drang om Lola te volgen werd groter en op een dag was het zover. Ik kan het moment nog zo voor me halen. Lola liep weer vlak langs de kant als een deftig dametje door het water. Af en toe keek ze naar Vega met een vragende blik. Toen kwam het moment dat Vega met een plons in het water sprong en als een volleerd zwemmer al snel van de kant af zwom. Lola volgde Vega en ook zij zwom alsof ze nooit anders had gedaan. Vanaf dat moment waren ze

Lees verder

Geen 4 mei voor jou?

Over van alles

Prima toch, vooral niet doen dan. Maar laat in ieder geval de rest van Nederland deze dag beleven zoals zij die willen beleven. Ik word een beetje moe van als die oeverloze discussies op social media. Iedereen heeft recht op zijn mening. Natuurlijk, dat is een voorrecht. Maar waarom moet het allemaal zo hard. Het is allemaal zo zwart wit. Je bent voor of tegen en dat geldt tegenwoordig voor alles. Als je niet bij de ene groep hoort, dan hoor je automatisch bij die andere. Néé, zo is het toevallig niet. Ik heb mijn eigen mening en die ligt daar gewoon ergens tussenin. Ik zit tegenwoordig op Twitter. Ik heb zelfs volgers. Dat zijn voornamelijk dier en natuurliefhebbers. Maar onder deze volgers bevinden zich ook mensen met andere denkbeelden dan ik. Bijvoorbeeld mensen die racistische denkbeelden hebben. En onder de mensen die vluchtelingen welkom heten, bevinden zich types die vakantiefoto’s van zichzelf posten terwijl ze een ritje op een olifant maken. Er bestaat geen wij en zij, zwart of wit, voor of tegen. We zijn individuen met een eigen mening. Iedereen is een beetje fout en heeft ook een beetje gelijk, in ieders eigen perceptie dan. Wat ik ga

Lees verder

Wat een kanjers, mijn honden….

Dieren, Mijn honden, Over van alles

Als je de focus op jezelf legt, heb je minder aandacht voor je omgeving. Dat gebeurt me niet vaak, maar toen ik op 1 januari werd aangereden, kon ik op dat moment niet anders. Mijn geweldige echtgenoot deed alles om ons gezin draaiende te houden, maar feit bleef dat onze honden minder aandacht kregen, dan ze gewend waren en van ons mochten verwachten. Van 4x per dag naar 2x per dag wandelen. Waarvan 1x een lange. Het is niet anders, en zo is het nu nog steeds. Hoewel ik aardig de draad weer heb opgepakt, laat mijn been het nog niet toe om weer met de honden te lopen. Daar is het allemaal mee begonnen denk ik. Want de honden pasten zich moeiteloos aan hun nieuwe ritme aan. Vega vond het eigenlijk wel prima, want zijn grootste hobby is slapen en eten. Lopen is leuk, maar niet te lang. Pacootje is altijd gevoelig en zorgzaam naar mij toe. Altijd voorzichtig terwijl Vega als een echte kamerolifant alles omverloopt en omver kwispelt. Paco leek wat rustiger geworden, dat wel. Maar ja, de situatie in huis was ook anders geworden. Hij leek verveelt, en dat was niet vreemd natuurlijk, als je dagritme

Lees verder

Aldi, kan niet is dood en roti is brood

Over van alles

Het is alweer twee jaar geleden dat mijn boek Aldi, kan niet is dood en roti is brood uitkwam. Ik heb veel leuke en ook ontroerende reacties van lezers mogen ontvangen. Zowel van mensen met Indische roots als van mensen die nog niet zoveel wisten over de tweede wereldoorlog in Nederlands-Indië. Ik ben nog steeds apetrots op mijn moeder die zo dapper was om haar verhaal aan mij en alle lezers toe te vertrouwen. Een boek dat herkenbaar is voor de generatie die de oorlog in Nederlands-Indië heeft meegemaakt en leerzaam voor de generaties daarna. Een boek met een aangrijpende verhaal, feiten en mooie foto’s.   Als de tweede wereldoorlog uitbreekt, komt er een einde aan het comfortabele leven van Aldi Hageman en haar familie in Nederlands-Indië. Haar kracht en doorzettingsvermogen zorgen ervoor dat ze de jaren in de Jappenkampen overleeft. Eenmaal in Nederland bouwt zij haar leven weer op. Deze biografie neemt je mee op reis door haar leven in zowel Nederlands-Indië als in Nederland. Ga mee en laat je meevoeren door dit prachtige verhaal over Aldi, die ondanks alles positief blijft en haar dromen najaagt. Dat alles volgens haar levensmotto: Kan niet is dood en roti is brood.

Lees verder

Dierenmishandeling, het nieuwe gewoon?

Dieren, Over van alles

Laat ik vooropstellen dat ook ik me schuldig heb gemaakt aan dierenmishandeling. Ja echt! En ik schaam me ervoor. Maar toen wist ik niet beter. Het is geen excuus, dat weet ik. Ik denk dat het zo’n 25 jaar geleden was, dat ik besloot dat een konijntje wel leuk zou zijn. En makkelijk natuurlijk. Je hoeft zo’n beestje niet uit te laten, geen rotzooi binnen en het blaft de buren niet tot waanzin. Pas jaren later, lang na zijn dood, las ik dat een konijn een maatje nodig heeft. Dat ze minimaal met zijn tweeën moeten leven om gelukkig te zijn. Hij had wel vrijheid, onze Rambo. Hij had een buitenhok en mocht regelmatig door de hele tuin banjeren. In de winter liep hij over de bevroren vijver en rende dan achter de goudvissen aan. Heel schattig maar toch zo fout, want hij was eenzaam. Geen maatje. De goudvissen hadden het overigens goed. Ze hadden een heerlijk leven in de vijver en waren zelfs aaibaar. Zo tam. En op een dag had de reiger door dat ze zo tam waren. Ik was zwaar overstuur toen de vijver leeggevist bleek. Toen maar geen dieren meer. Want geen dieren is ook een

Lees verder

Luister naar de Banabeki

Dieren

Toen ik gisteren vanaf de bank in ons kikkerlandje met een goede vriend in Suriname sprak werd mijn aandacht ineens afgeleid door een prachtig geluid op de achtergrond dat zo ontzettend vertrouwd klonk. Het was de klank van de Banabeki. Een prachtige vogel met een uitzonderlijke roep. Een variatie van verschillende tonen, fluitjes, schreeuwtje, piepjes en niet nader te omschrijven geluiden die per kolonie en per land verschilt. Eigen dialecten dus. Het heeft me dan ook uren gekost om het dialect te vinden zoals dat bij onze kolonie te horen was. Mijn gedachten gingen terug naar de tijd dat we nog in Suriname woonden. Op ieder moment van de dag kon ik ze horen, want de Djamuboom aan de overkant van ons huis was een A1 locatie voor hun nesten. Grote, lange, hangende nesten van zo’n halve meter lang, die met grote precisie door de vrouwtjes werden gebouwd en die weerstand boden aan de sterke wind en tropische regenbuien. De wind speelde met de nesten die zo dicht bij elkaar hingen dat ze af en toe flink botsten. Na zo’n flinke bui lieten ze met veel geluid blijken dat ze in orde waren, en dat hun jongen nog veilig in

Lees verder

Ik ben geen roedelleider meer

Dieren, Mijn honden

Het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets van mij hebben gehoord. Ik ga dat de komende periode inhalen, want de komende maanden heb ik tijd zat. Vanaf dat op nieuwjaarsdag een automobilist mij compleet over het hoofd zag, lig ik met tibiafractuur vanaf mijn enkel tot aan mijn lies in het gips. Een plaat en 7 schroeven rijker moet ik nog 4 weken rust houden, waarna ik hopelijk met fysio mag starten. Vooruitzicht: pas over 3 maanden weer met mijn honden wandelen!! Genoeg over mij, want het gaat tenslotte over onze viervoeters. Want hoe reageerden zij op mijn afwezigheid en het feit dat ik niet meer met ze kan lopen. Het is best wel interessant om te zien hoe honden van elkaar kunnen verschillen. Neem nou Vega. Voor hem is het duidelijk. Ik ben geen Alfa meer. Ik ben gedegradeerd. Mijn man is de leider nu. Vega is blij als hij mij ziet, natuurlijk. Maar daar blijft het bij. Ik ben een lid van de roedel, net als hij. De focus is op de huidige roedelleider. Paco is een ander verhaal. Wijkt niet van mijn zijde. Kijkt me met zijn glanzende ogen aan, met een verlangen naar hoe

Lees verder